Houdt van schrijven, eten, wijn en mannen in pak.

zaterdag 22 december 2012



21 DECEMBER: ‘Ik hoop dat ik vrijdagavond gewoon GTST kan kijken. Het is zo spannend.’

Als je dit leest dan hebben we 21 december overleefd.
Iedereen houdt zich stoer maar knijpt toch zijn billen even samen op het moment dat het 21 december luidt.
Nee. Natuurlijk geloven we het allemaal niet en natuurlijk gebeurd het niet.
Maar stél dat het wel gebeurd. Er is niemand die dan zal –en kan– zeggen: zie je wel, ik zei het tóch.

Er zullen vast mensen zijn (oudere mensen) die geen flauw idee hebben wat er allemaal –volgens de Maya’s–  gaat gebeuren op 21 december.
Als je een beetje op de hoogte bent van wat er in de wereld gebeurd wist je het wel. En, heb je er iets speciaals van gemaakt?
Heb je je baas gebeld, gezegd wat je altijd al wilde zeggen en ontslag genomen?
Heb je al je geld besteed bij de Mc Donalds of de Burger King?

Ik ga gewoon naar school (‘Sorry maar ik kom niet, vandaag vergaat de wereld’) en ik hoop dat ik vrijdagavond gewoon Goede Tijden Slechte tijden kan kijken,  het is zo spannend.

En dat de Chinese man zijn boot kan gaan verkopen op Marktplaats.

‘Boot met plek voor vijftig man, slechts één keer gebruikt’

woensdag 12 december 2012



‘Op internet had ik een leuk shirtje gezien. Zie dat maar eens te vinden in het donker.’

Na tientalle wilde verhalen en het bekijken van de website was het zover.
Mijn eerste keer Abercrombie & Fitch
in Düsseldorf .

En geloof mij, het was een barre zoektocht.
Na het eerst in acht winkels gevraagd te hebben (Abercrombie? Nein. Ich wisse nicht.’) bleek dat niemand echt wist waar deze winkel gevestigd zat.
We renden door rood, hadden het koud en kwamen doorweekt de winkel in.
Daar stond een blonde jongen te staan. En te lachen. Maar vooral gewoon ‘mooi’ te zijn.
‘Wollen Sie das Foto?’ vroeg de blonde gespierde jongen in rode winterjas.
Picture? Wil die jongen nou met me op de foto? Niks picture. Heb ik eindelijk, door weer en wind, deze winkel gevonden, moet ik zeker ook nog op de foto met het personeel.
Ik schudde mijn hoofd en lachtte. Dit moest de verkeerde winkel zijn.



Het was er donker, de muziek dreunde in je hoofd en er hing een zware parfum lucht. Ik was amper 2 minuten binnen en was de rest van onze meidengroep al kwijt. Op internet had ik een leuk shirtje gezien. Zie dat maar eens te vinden in het donker. Toen ik op de tweede verdieping dacht het shirtje gevonden te hebben en het bekeek in het beetje licht dat kwam van het nooduitgang bordje bleek ik een kindershirt in handen te hebben.
Een blond dun meisje pakte het shirt uit mijn handen en begon het op te vouwen.

Vijftien minuten later had ik het shirtje eindelijk gevonden. In de tussentijd was ik al meerdere keren tegen spiegels aangelopen. Spiegels in het donker zijn een no–go.
Bij het afrekenen (inmiddels al high door de hoeveelheid parfum)  kwam ik een vriendin tegen.

‘Beneden staat een super knappe jongen, ik ben net op de foto geweest. Check!’
Op de foto stond de jongen waartegen ik lachend nee heb zitten schudden.
Zonder jas dit keer, mét sickpack.

donderdag 6 december 2012



Ik vind het helemaal niet erg als door een sneeuwstorm het OV plat ligt. Zolang ik maar terug naar huis kan en zolang ik niet op mijn plaat ga wanneer ik charmant uit de bus probeer te stappen, vind ik alles best.
Charmant, dat is niet echt het woord dat past bij je. Sneeuw en hagel vlokken in je haar, rode neuzen en uitgedroogde lippen noem ik niet charmant.

De enige maand in het jaar waarbij ik me zonder me te hoeven verantwoorden vol kan vreten. Er is niemand die gek opkijkt als ik mijn 15e gang met gemak naar binnenschuif.
Geen kassière zal gek opkijken wanneer ik 3 zakken pepernoten op de toonbank leg. Dat al die drie zakken op moeten vóór 5 december is volstrekt normaal.

Met sinterklaas heb ik niet zoveel. Die beste man heeft vast geen geld voor een Fiat 500 in deze crisistijden. En ik ben niet het hele jaar lief. Niemand is het hele jaar lief. Ik ken genoeg mensen die vaker niet lief zijn dan lief maar toch een PlayStation van hem krijgen.
December. De maand van de gezelligheid en het samen zijn met  familie.
De maand waarin ik kan eten als een paard.
Ongetwijfeld de leukste feestmaand van het jaar.

En ik ben niet eens jarig in december.
 



maandag 26 november 2012


‘Ik werk nooit vooruit. Ik werk eerder achteruit.’

Het is woensdag 21 november en ik werk vooruit. Vooruit werken is iets wat ik nog nooit eerder gedaan heb. Het komt simpelweg nooit in me op vooruit te werken wanneer ik tijd over heb. Ik werk nooit vooruit.
Ik werk eerder áchter uit.

Achter uit werken is ook niet aan te raden. Het kan best zo zijn dat ik er morgenochtend achter kom dat ik een of andere Engelse woordenlijst moet kennen. Dat is dan waarschijnlijk een woordenlijst die ik kwijt ben of die ergens onder in een tas ligt te verstoffen.

Sinds kort werk ik dus vooruit. Ik moet eerlijk toegeven dat het rust geeft. Ik sta ’s ochtends niet meer voor verrassingen en heb ineens tijd voor nog een tweede kop thee. De chaos is weg.

Het is maandagmorgen en ik sleep een map met me mee. Een map vol vers geprint papier. Zondagavond geprint. Ik had het natuurlijk allang af (want zo ben ik) maar printen hoor je pas de avond ervoor te doen. Dat is handig voor mensen die documenten binnen no–time verkreukelt en gescheurd in een tas hebben zitten.

Jemig. Wat heb jij nou bij? Dat hoefde je helemaal niet uit te typen. Die opdracht doen we gewoon lekker klassikaal.

Binnenkort werken we gewoon weer lekker achter uit.

donderdag 22 november 2012




Sinds dag één hebben we elkaar niet meer uit het oog verloren. Het is twee handen op één buik. Koek en ei. Onafscheidelijk.
Hij ziet er geweldig uit, perfect van formaat en ik sleep hem overal mee naar toe.
Nee. Geen Tatum Channing.

Welcome to my crib!







Ik heb mijn iPad nu een half jaar. Zoals je ziet ben ik geen fanatieke App–updater.



Alles staat in overzichtelijke mapjes. Niks lelijks over mijn mooie zwarte mapjes. 



Met de Shibuya Cam App maak je leuke achtergronden. Zo liep ik wekenlang met Big Mac’s op mijn achtergrond. 



Nee, een echte iPad gamer ben ik niet. Toch is wc papier zo snel mogelijk van een rol afhalen erg leuk (IDP).
Triple Town is heel erg verslavend, bij RRC HD vlieg je als een kip zonder kop over de weg en Ruzzle (Rumble vond ik leuker klinken) is niet leuk voor mensen met een lage woordenschat (mensen zoals ik dus).
Zoals je ziet ben ik een echte krent. Ik weiger 3 euro voor een game te betalen als ik weet dat ik hem binnen 1 week zonder pardon van mijn iPad afgooi.