‘Mocht je geen last van smetvrees hebben dan moet je ’s ochtends in
de bus gaan zitten. Smetvrees symptomen gegarandeerd. ‘
Het is maandagochtend half
zeven en ik probeer mezelf wakker te houden. Als kind viel ik al in slaap zodra
we de snelweg opreden. Heerlijk, dat geschommel en het brommende geluid van de
motor. Het is warm, een beetje broeierig en het ruikt muf. De lucht van slapende mensen.
Als ik om me heen kijk zie ik mensen die slapen, lezen, sms’en, Twitteren of om zich heen kijken.
Zo onopvallend mogelijk probeer ik de man schuin achter mij in de gaten te houden. Ik voel dat hij ook naar mij kijkt.
Het meisje naast mij haalt om de 4 a 5 minuten haar neus op en neemt een keel pastille. Ik ruik haar parfum. Een kokos lucht komt me tegemoet als de airco blaast. Ik had het hoogst waarschijnlijk minder erg gevonden als ze voor een lekker frisse parfum had gekozen.
Achter mij is een jongen met zijn ochtendritueel bezig. Een AXE walm komt onze kant op. Ik kijk geïrriteerd zijn kant op. Zijn zweetlucht valt niet te maskeren met alleen deodorant, vrees ik.
Hij gaapt en ik hoop voor zijn buurvrouw dat hij vanmorgen wel de tijd heeft genomen zijn tanden te poetsen.
De rit die ik elke ochtend maak. 30 minuten lijken voorbij te kruipen. Frisse lucht, oh wat verlang ik naar frisse lucht. Het meisje naast mij niest en veegt haar snot af aan de stoel. Als ze ziet dat ik kijk lacht ze. Ik kan er niet om lachen.
Mocht je geen last van smetvrees hebben dan moet je ’s ochtends in de bus gaan zitten. Smetvrees symptomen gegarandeerd.
De bus stopt en ik weet niet hoe snel ik mijn OV chipkaart langs het apparaat moet halen om vervolgens buiten een hap frisse lucht te nemen.
Het idee alleen al dat deze buschauffeur nog minstens een uur in de warme walmende, naar kokos en zweet stinkende bus moet zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten