Houdt van schrijven, eten, wijn en mannen in pak.

donderdag 18 oktober 2012


‘Het is geen standaard H&M’tje.
      Het is meer een Addy-van-den-
                         Krommenackertje.’
Het perfecte jurkje.
Ieder jaar rond kerst ben ik opzoek naar haar.
Het jurkje dat soepel over je heupen valt en je taille een centimetertje (of 10) slanker doet lijken. Zo’n jurkje waarbij iedereen zich afvraagt hoe je in hemelsnaam aan dat goddelijke lijf komt.

Heb je ‘m? Ja? Ik ook. Al maanden.
Niet in mijn kleding kast, nee, in mijn hoofd.
Ik heb nu een groot probleem. Dat begrijp je wel.
Geen een jurkje gaat aan mijn verwachtingen voldoen.
Het is geen standaard H&M’tje. Het is meer een Addy–van–den–Krommenackertje.

Honderden jurkjes heb ik aangepast. Die jurkjes snapten óf het heup gedeelte niet, of begrepen het stukje over de taille niet helemaal.
Als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb dan moet het daar exact op lijken.
Ik verander dan van een shopaholic in een kieskeurige serieuze shopper.

Het jurkje heeft ook zo zijn eisen.
Ik wil niet dat mijn oma zich in een truffel verslikt als ik in mijn ‘perfecte jurkje’ (die dan opeens niet meer zo perfect lijkt) aanschuif bij het jaarlijkse kerst diner.
En ik wil, als het mag, ook graag normaal kunnen ademen.

Van deze jurkjes zijn er slechts een paar.
Weken, wat zeg ik, máánden ben je met deze helse zoektocht bezig.
En (geloof mij) ik ben echt niet de enige die aast op zo’n perfect jurkje.
Het kan zo maar zijn dat je jurkje net voor je neus word weg gekaapt.
Daar ben je dan mooi klaar mee.  
Een zaak die je uiterst serieus moet nemen: de zoektocht naar hét jurkje.

zaterdag 6 oktober 2012




‘Een bikkelharde  
 wereld. 
 Helemaal alleen.’


Als 3 jarig meisje rende ik overal naar toe. Baby Born in de buggy, jurkje aan en daar ging ik. Met de zekerheid dat, mocht je verdwalen, mama je ging zoeken.
Het gevoel wat je als klein meisje had. Veilig en naïef.

Angst heb je op die leeftijd niet. Het enige waar je je als kind druk om hoeft te maken is of zwarte Piet wel door de schoorsteen past of Sinterklaas niet van het dak valt.
Wat een geweldig vond ik dat, een man die cadeau’s kwam brengen.
Mijn moeder die dan elke avond zei: ‘Moet dat nou, elke dag een wortel?’
Ja, dat moest. Ik was groot fan van Amerigo. Hij had vast honger na zo’n lange rit.

Ik was ervan overtuigd dat ik later prinses ging worden.
Ik wilde ook graag, net als Maxima, elke dag een mooie jurk aan hebben.
Die liefde voor kleding zat er al heel vroeg in.

Mama zit op haar werk. Papa ook. Het veilige gevoel is er niet meer.
Mocht ik vallen of verdwalen dan moet ik het alleen doen.
De droom om prinses te worden is allang niet meer.
Ik heb mijn zinnen gezet op een baan in de modewereld.

Een bikkelharde wereld. Helemaal alleen.

donderdag 4 oktober 2012


‘Die daar. Die zijn zo gek als een deur.’

Je kent haar al zo’n 5 jaar (of langer). Zij is de gene die je van de bar in de plaatselijke kroeg aftrekt als je iets te diep in het glaasje hebt gekeken. Samen rap je een Nicki Minaj nummer moeiteloos mee.
Zij is de gene die roept dat je niet koken kan om vervolgens smekend om een gebakken ei vraagt want die ‘zijn zo lekker’.

Schaamteloos kijken we uren naar Disney Channel. Als ze wil dat je serieus bent doe je echt je best maar als ze je 2 minuten lang aankijkt schiet je in de lach.
‘Nee, sorry, ga door, ik ben serieus nu.’ om vervolgens bij het eerste woord samen in de lach te schieten.

Lachen doen we veel. Heel veel.
Ik zie het als ze zegt dat er niks is, maar er eigenlijk heel veel is. Als ze er heel graag over praten wil, maar niet weet waar te beginnen.
Zij is de gene die ik bel als mijn fiets het begeven heeft.
Lachend komt ze me ophalen.

Gekke blikken krijgen we vaak. Als we samen in de Action het kinderspeelgoed gaan checken. Of toen we, voor die andere hele goede vriendin, Crocks gingen kopen maar we geen van beiden af durfden te rekenen.

Ik hoor iemand achter me praten.
‘Die daar. Die zijn zo gek als een deur.’

Ik kan niet zonder haar.