ANNA-BEAU.

‘Die daar. Die zijn zo gek als een deur.’

Je kent haar al zo’n 5 jaar (of langer). Zij is de gene die je van de bar in de plaatselijke kroeg aftrekt als je iets te diep in het glaasje hebt gekeken. Samen rap je een Nicki Minaj nummer moeiteloos mee.
Zij is de gene die roept dat je niet koken kan om vervolgens smekend om een gebakken ei vraagt want die ‘zijn zo lekker’.

Schaamteloos kijken we uren naar Disney Channel. Als ze wil dat je serieus bent doe je echt je best maar als ze je 2 minuten lang aankijkt schiet je in de lach.
‘Nee, sorry, ga door, ik ben serieus nu.’ om vervolgens bij het eerste woord samen in de lach te schieten.

Lachen doen we veel. Heel veel.
Ik zie het als ze zegt dat er niks is, maar er eigenlijk heel veel is. Als ze er heel graag over praten wil, maar niet weet waar te beginnen.
Zij is de gene die ik bel als mijn fiets het begeven heeft.
Lachend komt ze me ophalen.

Gekke blikken krijgen we vaak. Als we samen in de Action het kinderspeelgoed gaan checken. Of toen we, voor die andere hele goede vriendin, Crocks gingen kopen maar we geen van beiden af durfden te rekenen.

Ik hoor iemand achter me praten.
‘Die daar. Die zijn zo gek als een deur.’

Ik kan niet zonder haar.