ANNA-BEAU.

‘Een bikkelharde  
 wereld. 

 Helemaal alleen.’

Als 3 jarig meisje rende ik overal naar toe. Baby Born in de buggy, jurkje aan en daar ging ik. Met de zekerheid dat, mocht je verdwalen, mama je ging zoeken.
Het gevoel wat je als klein meisje had. Veilig en naïef.

Angst heb je op die leeftijd niet. Het enige waar je je als kind druk om hoeft te maken is of zwarte Piet wel door de schoorsteen past of Sinterklaas niet van het dak valt.
Wat een geweldig vond ik dat, een man die cadeau’s kwam brengen.
Mijn moeder die dan elke avond zei: ‘Moet dat nou, elke dag een wortel?’
Ja, dat moest. Ik was groot fan van Amerigo. Hij had vast honger na zo’n lange rit.

Ik was ervan overtuigd dat ik later prinses ging worden.
Ik wilde ook graag, net als Maxima, elke dag een mooie jurk aan hebben.
Die liefde voor kleding zat er al heel vroeg in.

Mama zit op haar werk. Papa ook. Het veilige gevoel is er niet meer.
Mocht ik vallen of verdwalen dan moet ik het alleen doen.
De droom om prinses te worden is allang niet meer.
Ik heb mijn zinnen gezet op een baan in de modewereld.

Een bikkelharde wereld. Helemaal alleen.