Houdt van schrijven, eten, wijn en mannen in pak.

zaterdag 23 november 2013

  

   ‘Milaan. Wat ben je mooi.'
Ik MOEST deze online zetten, geen dank

11 november 14:00 en STIK nerveus. Ik en op reis gaan: een match made in heaven. Een koffer die 10.2 kilo aangeeft op de weegschaal, een uitpuilende toilettas en een paar schoenen die schreeuwen om mee genomen te worden. In principe zit er genoeg (veel te veel) in deze koffer om te overleven in Milaan. Mijn voeten kunnen heus iedere dag dezelfde paar schoenen aan. Een broek kan je makkelijk 2 (misschien zelfs wel 3) dagen aan. De schrik van het overgewicht van mijn koffer lijkt twee minuten later verdwenen als ik er met man en macht een blouse in probeer te proppen. En het past. Of ik nou twee of driehonderd gram    over het toegestane gewicht zit, DIE BLOUSE ZIT ERIN.


Tijdens het smeren van mijn boterham ga ik alles voor de achthonderdste keer af. Ik ben de Dampoo vergeten. Niet dat ik verkouden ben, maar stel dát je ineens verkouden wordt. Niet dat ik ooit Dampoo gebruik, maar stel dat ik dan ineens wél Dampoo wil gebruiken. Ik begin lichtelijk door te draaien. Ik besluit afleiding te zoeken. Tv kijken. Rudolph van 24KITCHEN krijgt mij in slechts enkele minuten van niveau stresskip naar de relax stand. De tv (en nog heel veel meer erger): het internet, de radio en de telefoon doen het niet. Net nu ik hopeloos op zoek ben naar afleiding laat KPN mij in de steek.

Vele spannende uren later zit ik in het vliegtuig met een slapende vriendin tegen me aan. Een uur later stap ik uit in Italië, nemen we de bus, de metro en ploffen we neer in ons bed in een hotel midden in Milaan om vervolgens na 8 uur te ontwaken uit een coma. Verheugend op een viergangen ontbijt (wat in Milaan dus helemaal geen viergangen ontbijt is maar meer een halve-gang ontbijt) maken we ons klaar om de toerist uit te hangen.

We hebben vier dagen lang gelachen, gegeten, gedronken, gewinkeld, geslapen iets minder, geMcdonald (waar onze lunch vaak uit bestond) en zijn lastig gevallen door handtastelijke Italianen (‘I really love you’).

9:00 en ik sta al mijn geshopte aankopen in mijn koffer te proppen. Misschien iets teveel. Maar hoe vaak ben je in een mensenleven in Milaan? Ik weet niet of dat werkt als je dat tegen het douane personeel zegt, maar het valt te proberen. Om 11:00 moeten we de kamer uit en hebben we tot 17:00 om de laatste uitlaatgassen van Milaan op te snuiven. We hangen wat bij Mc Donalds, slenteren door de stad en keren terug naar het hotel om aan de terug reis te beginnen. We klikken de gordel in het vliegtuig dicht en vallen als een blok in slaap.

Ik ben nog nooit zo moe geweest. Milaan je was het waard. En wat was je mooi.